मलाई कबिता लेख्न मन छैन

"मलाई कबिता लेख्न मन छैन "

नेपाल आमाका सन्ततीहरु 

दिनभरी परिश्रमको कुटो खनेर 

साझ परेपछि उदास झुप्राहरुभित्र 

जब भोको र अर्ध भोको पेटले सुत्न पुग्छन 

म भित्रको शरणार्थी भावना धुरु धुरु रुनथाल्छ 

बाध्य भएर अनि कलम समाउछु 

केरकार पार्दै कबिता बनाउछु !

-----------------१ -----------------------

चर्केका घरका भित्ताहरु 

रातो माटोले लिप्दै असि बर्षीया बुढी आमा 

दियालोको धीप धीप दीपभित्र 

जब बिदेसिएको लाहुरे छोराको यादमा 

परेलीभित्र नुनिलो पानीको गण्डकी  बगाउछिन 

म भित्रको घाइते परेवा व्यथाले भुर्र उड्न थाल्छ 

लाचार भएर रुवाईका शब्दहरु ओकल्छु 

ओकलेका बमित बाक्यभित्र कबिता बनाउछु !

----------------२ ----------------------------------

के भनूँ  खै !

अन्याय अत्याचार र शोषणभित्र पिल्सिएर 

आफूलाई सुकेको बन्सो जस्तो भान हुनथालेपछि 

ऐन, कानुन र नियमको उल्लङ्घन हुदै 

आस्था र बिश्वासको बनमा डढेलो लागेपछि 

मनभित्रको भावना धाजा धाजा भएर फाटिन पुग्छ 

तनभित्रको सपना टुक्रा टुक्रा भएर टुक्रीदै फुट्छ 

अनि शब्द जोडजाड पार्दै कलम समाउछु 

शब्द तानतुन पार्दै कबिता बनाउछु। 

------------------------३ -------------------

लाग्छ -

मेरो कबिता लेखन शरणार्थी भावनाको उत्कण्ठा हो 

मेरो सृजना लेखन व्यथित मनोभावको उपज हो 

मेरो साहित्य रचना पिडित बोधको प्रतिफल हो 

यदि-

यी मेरा मनोभावलाई कसैले बुझिदिन्छ भने 

यी मेरा भावनालाई कसैले हृदयंगम गरिदिन्छ भने 

धरोधर्म,

म आजबाट कबिता लेख्दै लेख्दिन 

किनकि-

स्वेच्छाले, उमंगले, उत्साहले र उत्प्रेरणाले 

मलाई कबिता लेख्न मन छैन 

मलाई कबिता लेख्न मन छैन। 

--------------------४ -----------------------------

          (समाप्त) 

स्रष्टा : ड़ा दीपक यात्री

लेखनाथ-२७, कास्की 

हाल :प्रमुख सूचना प्राबिधिक ,

नेपाल क्यान्सर हस्पिटल एण्ड रिसर्च सेन्टर

ललितपुर नेपाल

रचना मिति :  २०५३ साल भाद्र -४ गते (जन्म दिन )