गौरी माधवकी, कथा विरहकी, साहित्यकी सुन्दरी

 भावपूर्ण श्रद्धाञ्जली गुरु!

शार्दूल-सञ्चारिणी ....

(शार्दूलविक्रीडित छन्द)

मर्स्याङ्दी तटमा हिमालमतिरको सानो छहारीमुनी,

गौरी,माधव,शान्ति,कान्ति कलिला हाँस्थे र बाँच्थे पनि।

आयो काल लग्यो लग्यो परपरै अल्पेर गौरी गईन्,

गौरीको अवसानबाट रचना जन्मेर ‘गौरी’ भईन्।।०१।।

गौरी माधवकी, कथा विरहकी, साहित्यकी सुन्दरी,

'गौरी' प्रेम गरेर हृत्कमलमा राख्दैछु जैलेघरी।

‘गौरी’का सँग हाँस्छु,रुन्छु कहिले नाचेँ र गाएँ पनि,

‘गौरी’ले नवजीवनी भरिदिईन् सिर्जेर संजीवनी।।०२।।

‘गौरी’ले ममता सधैं गरिदिईन् खाँचो छ के भावको,

‘गौरी’ छिन् मुखमा तथा हृदयमा खाँचो छ के शव्दको।

गौरी-माधवको व्यथा अनि कथा साहित्य-संसारमा,

गाइन्छन् जहिल्यै भए अमर यी भन्दैछु भन्दैछु म।।०३।।

‘गौरी’ नै गुरु हुन् ममाथि उनको ठूलो कृपा भैगयो,

‘गौरी’ले करमा, बसेर दिलमा लेख्ने गरेको छ यो।

‘गौरी’ भाव र शव्द हुन् सकलकी साहित्य-सौदामिनी,

‘गौरी’ लेखककी तथा रसिककी शार्दूल-सञ्चारिणी।।०४।।

‘गौरी’मा गर प्यार लेखकहरू! साहित्य सप्रन्छ है,

‘गौरी’मा गर शोध लेखकहरू! भाषा-सुधा हुन्छ है।

‘गौरी’मा करुणा र प्रेमपथको आलोक पाइन्छ है,

‘गौरी’ सिर्जनकी अजस्र जननी चाहिन्छ चाहिन्छ है।।०५।।

लेख्ने चाह भए परी शरणमा ‘गौरी’ पुकारे तिमी!

भन्ने चाह भए तुरुन्त मनमा ‘गौरी’ जगाए तिमी!

‘गौरी’ शव्द र भाव व्यक्त बनिँदै उर्लन्छ उर्लन्छ है!

‘गौरी’ पाठ गरी ‘स्वदेश’ कविता गर्जन्छ गर्जन्छ है।।०६।।

रचनाकालः २१ नोभेम्बर २०१६

समय ०२बजे बिहान

स्थानः मालीगाउँ, गुहाटी, असम(भारत)